Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα του Καλοκαιριού του 1980.Η ζωή στην ευλογημένη κωμόπολη της Βαλύρας που βρίσκεται κάτω από την Ιερά σκέπη της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας,το μοναστήρι της οποίας δεσπόζει πάνω στο όρος Ιθώμη,κυλούσε ήρεμα.
Προς το απομεσήμερο θυμάμαι με συγκίνηση τις καμπάνες του ενοριακού ναού του Αγίου Αθανασίου,εκεί που εμείς οι Βαλυραίοι πρωτοείδαμε το φως το αληθινό και ελάβαμε πνεύμα επουράνιο,να χτυπούν χαρμόσυνα.
Η είδηση είχε έλθει από την πρωτεύουσα.Ο μέχρι τότε Αρχιμανδρίτης και τοποτηρητής της Μεγαλουπόλεως π.Ευστάθιος κατά κόσμον Κωνσταντίνος Αθανασίου Σπηλιώτης, εκλεγόταν από την Ιερά σύνοδο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης
.
Νέοι γέροι,γυναίκες και παιδιά πανηγύρισαν το γεγονός με τρόπο μοναδικό.Εφάμιλλες ήταν και οι σκηνές κατά την χειροτονία και την ενθρόνιση.Η Βαλύρα έβγαλε πολλά πνευματικά παιδιά με τιμητικούς τίτλους και διακρίσεις,όμως ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Κος Κος Ευστάθιος βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας.Αποτελεί υπόδειγμα για εμάς τους συμπατριώτες του,ένα ιερό σύμβολο και για την ιστορία του τόπου μας μια χρυσή σελίδα,ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Γεννήθηκε στην Βαλύρα της Μεσσηνίας τον Ιούλιο του 1940 από απλοϊκούς και πτωχούς γονείς,μα πλούσιους σε χριστιανικά ιδανικά και πίστη στο Θεό.Η στιγμή της γέννησής του έχει το δικό της μεγαλείο.Μια γριούλα γειτόνισσα σκέπασε το βρέφος με ένα μαύρο πανί που έτυχε να βρίσκεται εκείνη την ώρα κοντά.Κάποιος τότε αναρωτήθηκε,μα με μαύρο πανί θα σκεπάσουμε το παιδί;Ναι με μαύρο και άντε να τον καμαρώσουμε και Δεσπότη!!! απάντησε η Θεοσεβής εκείνη γριούλα.Αλήθεια πόσο προφητικά βγήκαν εκείνα τα λόγια και πόσο ζωντάνεψαν στο νού όλων μας όταν σαράντα χρόνια αργότερα,το Καλοκαίρι του 1980,οι καμπάνες του Άϊ Θανάση χτυπούσαν χαρμόσυνα;Οι ήχοι αυτοί δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία,ήταν η επιβράβευση πολύχρονων προσπαθειών κ! μόχθων του πατέρα Ευσταθίου προς την τελειότητα.Από πολύ μικρό παιδί τον συναντάμε στο Ιερό του Άϊ Θανάση να βοηθά τον Ιερέα της ενορίας μας. Η ταπεινοφροσύνη, η καλωσύνη,η πραότητα, η χρηστότητα και προπάντων η αγάπη του για την Εκκλησία του Χριστού ήταν ανέκαθεν υποδειγματική.Κρατώντας αγκαλιά την Αγία Γραφή κι’ έχοντας στην καρδιά του έντονη τη φλόγα της Χριστιανικής πίστης,τον βλέπουμε παντού και πάντοτε να μελετά τον Θείο λόγο.Άλλοτε μέσα στους αγρούς βοηθώντας παράλληλα τους βιοπαλαιστές γονείς του,που είχαν να θρέψουν κι’ άλλα παιδιά και άλλοτε δίπλα στα χαλάσματα του Άϊ Βλάσση,νότια της Βαλύρας,που οι κατακτητές πυρπόλησαν στην αποτυχημένη επανάσταση των Ορλώφ,να διαβάζει αποσπάσματα από τον Εσπερινό.Πολλά είναι εκείνα που θα μπορούσαν να γραφτούν για την όλη πορεία του,τις σπουδές του,τη στιγμή που για πρώτη φορά ενδύεται στην Ιερά μονή Βουλκάνουτο Αγγελικό σχήμα,την γρήγορη άνοδό του στην κλίμακα της Ιεραρχίας.Όμως αυτές οι γραμμές είναι αφιερωμένες στην κορυφαία στιγμή που σφραγίζουν οι ήχοι από τις καμπάνες του Άϊ Θανάση.Έτσι κάθε φορά που αυτές κτυπούν χαρμόσυνα και καθώς η θύμηση φωλιάζει στις καρδιές,μέσα στους θόλους ζωντανεύουν ύμνοι δοξαστικοί.
Γιάννης Ελ.Λινάρδος
1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου