Το προφητικό τραγούδι:Θα 'ταν 12 του Μάρτη... τότε που 'φευγες...
''Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα πουλιά'' Έτσι μου άρεσε να τον αποκαλώ γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος, απλός, σεμνός και ταπεινός, γεμάτος καλωσύνη και αγάπη για τους ανθρώπους. Αρκετά τραγούδια που έγραψε αναφέρονται στα πουλιά, γεγονός που με άγγιζε ιδιαίτερα και έκανε αυτά τα τραγούδια ακόμα πιο αγαπητά.(Αν δείς σε χέρι παιδικό πουλάκι πληγωμένο..., Όταν ανθίζουν πασχαλιές-Χελιδονάκι του Μαγιού, Περιστεράκι, Το πρώτο περιστέρι,Μη μου θυμώνεις μάτια μου-Πουλί θα γίνω και θα'ρθώ... , Το σακάκι μου κι' αν στάζει-Σαν πουλί στην άγκαλιά σου... , Ήθελα να 'μουνα πουλί, να 'μουν χελιδονάκι, Για χαρά καλή... έβγαλα φτερά κι' έγινα πουλί, κ.α).
Μικρό παιδί ακόμα ακούγοντας τα τραγούδια του, ένοιωθα τις χορδές της ψυχής μου να πάλλονται στα μονοπάτια του πενταγράμμου που εκείνος είχε χαράξει με το μουσικό του ταλέντο. Θυμάμαι ήταν χειμώνας όταν άκουγα ''Το σακάκι μου κι' αν στάζει'' σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Πλησίαζα και ακουμπούσα το πρόσωπό μου στο τζάμι του παραθύρου και κοιτούσα τη βροχή, που μόλις είχε αρχίσει, και τους ανθρώπους που περπατούσαν βιαστικά. Το τζάμι θόλωνε σιγά-σιγά από την αναπνοή μου και η εικόνα χανόταν από τα μάτια μου.
Τότε άρχιζε πλέον η φαντασία μου να ταξιδεύει σε δρόμους ερωτικούς σαν αυτούς που ζωγράφιζαν οι καλλιτέχνες αυτοί. Ήταν τότε στα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας, όπου το μυαλό των νέων χτίζει παλάτια. Πόσο άραγε, σκεφτόμουν, θα ήθελα να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους από κοντά.Να γνωρίσω τον πλούσιο και ανεκτίμητο ψυχικό τους κόσμο που με συνέπαιρνε.
Λίγα χρόνια αργότερα η τύχη μου έπαιξε ένα πολύ ευχάριστο παιχνίδι και βρέθηκα κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που είχα αγαπήσει από τα τραγούδια τους.(Βλέπε σχετικά στο link: http://giannislinardos.blogspot.gr/2011/01/blog-post_8280.html ).
Αγαπητέ κυρ Σταύρο σε ευχαριστώ πολύ για όσα μου πρόσφερες και για όσα μου δίδαξες.Ήσουν είσαι και θα είσαι πάντα ζωντανός ανάμεσά μας μέσα από τα τραγούδια σου. Γιάννης Λινάρδος
Μικρό παιδί ακόμα ακούγοντας τα τραγούδια του, ένοιωθα τις χορδές της ψυχής μου να πάλλονται στα μονοπάτια του πενταγράμμου που εκείνος είχε χαράξει με το μουσικό του ταλέντο. Θυμάμαι ήταν χειμώνας όταν άκουγα ''Το σακάκι μου κι' αν στάζει'' σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Πλησίαζα και ακουμπούσα το πρόσωπό μου στο τζάμι του παραθύρου και κοιτούσα τη βροχή, που μόλις είχε αρχίσει, και τους ανθρώπους που περπατούσαν βιαστικά. Το τζάμι θόλωνε σιγά-σιγά από την αναπνοή μου και η εικόνα χανόταν από τα μάτια μου.
Τότε άρχιζε πλέον η φαντασία μου να ταξιδεύει σε δρόμους ερωτικούς σαν αυτούς που ζωγράφιζαν οι καλλιτέχνες αυτοί. Ήταν τότε στα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας, όπου το μυαλό των νέων χτίζει παλάτια. Πόσο άραγε, σκεφτόμουν, θα ήθελα να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους από κοντά.Να γνωρίσω τον πλούσιο και ανεκτίμητο ψυχικό τους κόσμο που με συνέπαιρνε.
Λίγα χρόνια αργότερα η τύχη μου έπαιξε ένα πολύ ευχάριστο παιχνίδι και βρέθηκα κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που είχα αγαπήσει από τα τραγούδια τους.(Βλέπε σχετικά στο link: http://giannislinardos.blogspot.gr/2011/01/blog-post_8280.html ).
Αγαπητέ κυρ Σταύρο σε ευχαριστώ πολύ για όσα μου πρόσφερες και για όσα μου δίδαξες.Ήσουν είσαι και θα είσαι πάντα ζωντανός ανάμεσά μας μέσα από τα τραγούδια σου. Γιάννης Λινάρδος
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΟΥΖΙΟΥΜΤΖΗ
Γεννήθηκε το 1932 σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στο Επταπύργιο, κοντά στις φυλακές του Γεντί-Κουλέ. Μικρασιάτης στην καταγωγή που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Θεσσαλονίκη, την πόλη που τόσο αγαπούσε.
Μπήκε στο χώρο της μουσικής σε ηλικία 15 ετών, με σπουδές στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Το 1952, για λόγους βιοπορισμού, αρχίζει να εργάζεται ως πιανίστας σε νυχτερινά κέντρα της Θεσσαλονίκης. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Περιστεράκι» το 1960 με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη.
Γράφει την επιτυχία 'Μη μου θυμώνεις μάτια μου', που ερμηνεύει αρχικά η Χορωδία Φ.Ε.Μ. και στη συνέχεια ο Γιάννης Πουλόπουλος, όπως και το 'Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά' και ξεκινά συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής όπως η Καίτη Χωματά και ο Γιάννης Βογιατζής. Το 1966 εμφανίστηκε και στο χώρο του θεάτρου, γράφοντας μουσική για το «Το ταξίδι» του Γιώργου Θέμελη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.
Μετακόμισε στην Αθήνα το 1967 για να συνεργαστεί με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τους τότε ανερχόμενους τραγουδιστές Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννη Καλατζή και Γιάννη Πάριο. Αυτή την περίοδο έγραψε τα σημαντικότερα τραγούδια της σταδιοδρομίας του, Πού 'ναι τα χρόνια, Κάπου νυχτώνει, Όλα καλά κι όλα ωραία, και Ο ουρανός φεύγει βαρύς. Αν και στιχουργός ο ίδιος, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς όπως τον Άκο Δασκαλόπουλο, Μάνο Ελευθερίου, Κ. Βίρβο, Σώτια Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Λευτέρη Παπαδόπουλο και ποιητές σαν τον Γ. Θέμελη, Ντ. Χριστιανόπουλο, και Κώστα Βάρναλη.
Αργότερα συνεργάστηκε με μια σειρά άλλων μεγάλων ερμηνευτών όπως τον Γιάννη Πάριο, την Άννα Βίσση, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Γιάννη Καλατζή και την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το Κόκκινο φουστάνι.
Ακολούθησε μια σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη από το 1988. Με πρόταση του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε στο προσκήνιο το 1998, με καινούργια κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή παράδοση, που ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα και την Αιμιλία Κουγουμτζή και συνοδεία χορωδίας, με τον τίτλο 'Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων'. Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία το 2001 ήταν το 'Έβρεχε ο κόσμος' με 11 τραγούδια που έγραψε για την κόρη του,Μαρία Κουγιουμτζή και το Γιώργο Χριστοδούλου.
Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 του Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.
Χαρούλα Αλεξίου - Θά'ταν 12 του Μάρτη
)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου