Όχι δε θα είναι «σιωπή» αυτή η σιγή, αλλά μια κραυγή ουρανομήκης που θ’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου. Δεν έχει άλλωστε νόημα να σιωπά σήμερα κανείς, αφού «κι εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί…»
Ο στίχος γραμμένος απ’ το Μήτσο Κασόλα θα επενδυθεί με τη μουσική του Γ. Μαρκόπουλου σαράντα χρόνια πίσω, όταν το άρμα έριχνε το σιδερένιο φράχτη του Πολυτεχνείου.
Σήμερα άλλα «άρματα» ρίχνουν το «φράχτη» της χώρας κι εμείς «άδομεν, εμπιπραμένων των οικιών» μας. Μεθαύριο θ’ απαγορευτεί η κυκλοφορία…
στη σκιά του Ιερού Βράχου για να σουλατσάρουν οι δυνάστες της χώρας, οι οποίοι θα στηθούν σε φόντο γαλανόλευκο για να αλληλοεπαινεθούν για την «νοικοκυρεμένη» πολιτική τους που παράγει αίμα, πόνο, δυστυχία, οργή. Οι Γκεμπελίσκοι θα ξεμυτίσουν στα χρεο-κάναλα να μιλήσουν για «πρωτογενή πλεονάσματα» και «θυσίες που πιάνουν τόπο». Το περπάτημα των πολιτών αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας, αφού οι οσφυοκάμπτες ευρωλιγούρηδες και τραπεζολιγούρηδες λογοδοτούν στ’ αφεντικά τους κι όχι στους ψηφοφόρους τους.
Δεν ξέρω αν δεν έδειχναν το φασισμό τους, αν οι πολίτες θα είχαν διάθεση ν’ αποδοκιμάσουν ανδρείκελα και γερμανικά «αποσπάσματα τεχνοκρατών». Προσωπικά, μια ελληνική σημαία μ’ ένα μαύρο πένθος ήθελα ν’ αναρτήσω σ’ εκατομμύρια μπαλκόνια και μια νεκρική σιγή που θα τρομοκρατήσει τους πολιτικούς καλικάτζαρους που θα ξεμυτίσουν για την καθιερωμένη βόλτα τους με το άνετο στυλάκι και τα επιτηδευμένα χαμόγελα.
Όχι δε θα είναι «σιωπή» αυτή η σιγή, αλλά μια κραυγή ουρανομήκης που θ’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου. Δεν έχει άλλωστε νόημα να σιωπά σήμερα κανείς, αφού «κι εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί…»
olympiada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου