''Άσε το φθινόπωρο γύρω σου να στρώσει τ’ άνθη τα στερνά, μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά, τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά; Άσε το φθινόπωρο γύρω σου ν’ απλώσει μια στερνή ευωδιά…''
Του εκλεκτού φίλου
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Δειλινή μου!
Πάει κι αυτό το καλοκαίρι! Πέταξε σαν συννεφάκι που το σπρώχνουν άγριοι λεβάντες και υγροί νοτιάδες. Τα γλαυκά του μάτια έκλεισαν, ο ουρανός του γέμισε αστραπές με σχήμα φιδιών, οι βροντές του κάνουν τ’ άστρα να τρέμουν.
Ο βορράς, η πατρίδα σου, σε ζήτησε και πάλι να γίνεις μέτοικός της ύστερα από το ταξίδι σου στο χλοερό νότο. Να βρεθείς έτσι στο μουντό χρώμα της και φύλακας του σκορπισμένου χώματος των τύμβων της. Κι εγώ να μείνω μόνος ναυαγός του βαθυγάλαζου πελάγους και τυλιγμένος στις μενεξελιές πινελιές του Μεσσηνιακού ορίζοντα. << Βασιλιάς της γης μου >> όπως μου τραγούδησες, << ένας Οδυσσέας, στο παλάτι του Τριφυλιακού Αλκίνοου >> μου επανέλαβες. Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου