Ο αγωγιάτης, Βαλύρα-Βουλκάνο…

Τότες στα χρόνια τα παλιά δεν υπήρχε δρόμος για το Βουλκάνο.Ένα καλντερίμι συνέδεε τη Βαλύρα με τα ιστορικά μοναστήρια μας.Η άνοδος των πιστών, για να προσκυνήσουν την χάρη της Παναγιάς μας της Βουλκανιώτισσας, γινόταν ποδαράτα ή με αλογομούλαρα και γαϊδούρια.

Βρισκόμαστε στη 10ετία του ’50 όπου το κύριο μέσο μεταφοράς ήταν το τραίνο.Μητροπολίτης Μεσσηνίας ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος Δασκαλάκης, ένας άνθρωπος που άφησε άριστες εντυπώσεις με το πέρασμά του από την ιερά μητρόπολη Μεσσηνίας,με το θεάρεστο έργο που επιτελούσε και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του.

Ήταν παραμονή 15αύγουστου όταν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης έφθασε από την Καλαμάτα με το τραίνο στο σταθμό της Βαλύρας . Από εκεί θα έπαιρνε όπως πάντα το ‘’ταξί’’ της εποχής, που δεν ήταν άλλο από κάποιο άλογο ή ένα μουλάρι κάποιου αγωγιάτη, ο οποίος έβγαζε το μεροκάματό του κάνοντας αγώγια προς το Βουλκάνο.

Εκείνη τη χρονιά αγωγιάτης δούλευε ο μακαρίτης πλέον, μπάρμπα Κώστας Σταθόπουλος, γνωστός με το παρατσούκλι, Σκαμπίλης. Ένας αγνός άνθρωπος που δούλευε σκληρά για να ζήσει τη πολυμελή φαμίλια του.

Στο σταθμό ‘’επιβίβασε’’ στο ‘’4χ4’’ όχημά του τον Δεσπότη και ξεκίνησαν το οδοιπορικό για το κάτω μοναστήρι του Βουλκάνου. Όλα πήγαιναν καλά και το άλογο καβάλα με τον Μητροπολίτη και τον αγωγιάτη μπροστά να κρατάει το καπίστρι στο χέρι, ανέβαιναν αγάλι – αγάλι την κακοτράχαλη διαδρομή . Κάπου στα μισά του δρόμου ξαφνικά το άλογο σταμάτησε και δεν το κούναγε ρούπι από τη θέση του. Μάταια ο αγωγιάτης τραβούσε τη τριχιά που έδενε το ζώο από το καπίστρι. Βρε ντε , άντε ντε , προχώρα που κακό χρόνο νάχεις παλιό αμανάτι. Τίποτα το άλογο, ακούνητο στη θέση του. Αγανακτισμένος τότε ο αγωγιάτης και γεμάτος θυμό του λέει: Προχώρα δαιμονισμένο, τάμπηξες λες και σε έχει καβαλήσει ο διάβολος!!! ‘’Κόκαλο’’ ο Δεσπότης επάνω στο σαμάρι. Μα αμέσως αντιλήφθηκε την αφέλεια του αγωγιάτη. Εξ άλλου ο μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος Δασκαλάκης, ήταν γνωστός και για το χιούμορ που τον διέκρινε. Αμέσως ξεπέζεψε και πήγε και χάϊδεψε τη χαίτη του αλόγου. Στη συνέχεια έκανε το σταυρό του και σταύρωσε το άλογο. Αμέσως το ζώο ημέρεψε και το ταξείδι συνεχίστηκε ομαλά μέχρι τέλους. Στο μεταξύ ο αυθόρμητος αλλά αγνός αγωγιάτης , κατάλαβε τη γκάφα του και ζήτησε συγνώμη από τον Μητροπολίτη. Δεν πειράζει παιδί μου του είπε αυτός, κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος και τον ευλόγησε. Η Παναγία το επέτρεψε αυτό σήμερα εξ αιτίας των αμαρτιών μας και για να μας δείξει την οδό της μετανοίας.

-Την ιστορία αυτή την είχα ακούσει στη γειτονιά που γενήθηκα και μεγάλωσα ,από τον ίδιο τον αείμνηστο μπάρμπα Κώστα, μαζί με άλλες ιστορίες από τα χρόνια τα παλιά. Σε μια γειτονιά, όπως όλες τότε οι γειτονιές της Βαλύρας, όπου στα χρόνια εκείνα της αθωότητας,υπήρχε ανθρωπιά και άγγιγμα ψυχής.

Γιάννης Ερρίκου Λινάρδος